niekończąca się tęsknota

Czujesz jak cisza próbuje wygrać z myślami?

pewnie nie, bo otacza nas chłód.

Przyjemny dreszcz zaczyna wypełniać ciało.

Posadzka chodnika jeszcze trochę rozgrzana słońcem,

a już pokryta otumaniającą szatą nocy.

Grafitowe niebo rozpościera się w przestworza,

miliony zagubionych gwiazd rozświetlają wszechświat.

Ich blask opada Ci na twarz.

One o Ciebie walczą,

każda chce być ta jedyną, świecić tylko Tobie.

Kuszą swoim pięknem,

szepczą Ci marzenia, opowiadają o sobie

Chcą Cię zdobyć słowami.

Lecz dalej znajdujemy się w nieskazitelnej ciszy.

Jak?

Każda jest tak blisko Ciebie i 

jednocześnie tak bardzo za Tobą tęskni.

A Ty pozostajesz spokojna, niewzruszona,

upojona nocą.

Jesteś jak nieżywa,

nic Cię nie obchodzi.

One tak bardzo Cię pragną!

chcą zajrzeć w oczy, które już dawno uwiodły.

Nie są już jasne, maja w sobie noc, 

blask morza, przeradzający się co chwila w sztorm

każda pragnie dostrzec w nich swe odbicie.

Lecz Ty nawet nie drgniesz,

pozostaniesz jak w letargu.

Chcesz, żeby się wpatrywały, zabiły.

One marzą być Twoją nocą,

pragną pozostać w Tobie.

Rozświetlić i poczuć zimno ciała,

by móc za chwilę po nim wędrować, 

usłyszeć kojący oddech,

zobaczyć zamkniętą duszę,

doznać eksplozji, 

zapamiętać najdrobniejszy szczegół,

są zbyt wyjątkowe, aby jakiś pominąć,

całować karminowe usta,

czuć słodycz chwili 

dodawaną do gorzkiego smaku życia.

I przez ten moment uniosą Ciebie

w niewyobrażalną przestrzeń.

Zobaczysz drugą stronę nieba,

poczujesz ten zapach!

By móc skapnąć jak łza,

robić się o brukowaną posadzkę.

Umrzeć jak one każdej nocy.